قـرار سـوته دلان است کـربلای حسین            فضای کوچه دل پُر شد از هوای حسین
حسینُ مِـنّیِ طاهـا به روشـنی فـهـمـاند            رضای حضرت حق هست در رضای حسین

خـدا به غـیر خـدایی هـر آنچه که دارد            تـمام را هـبـه کرده فـقـط برای حـسین
زمــانـه بـا هـمـۀ پـیـچ و تـاب نـتـوانـد            بگـیرد از سر ما شور نـیـنوای حـسین
چه غم ز درد غـریبی بُوَد کسی را که            به اشک معرفـتـش گشته آشنای حسین
به روز حـشر نـدارند حـسرت آنهـا که            گـذاشـتـند جـوانی خود به پـای حـسـین
قـرار نـیـست کـسـی تـا ابـد درون دلـم            بیـاید و بـنـشـیـند دمی به جـای حـسـین
منی که نامه سیاهم چه می‌شود روزی            سپـید روی شوم پای روضه‌های حسین
خدا گواست که این قلب تنگ و نا آرام            هـمیـشـه می‌شـود آرام با نـوای حـسین